Θέατρο δρόμου

ανάρτηση αφιερωμένη σε ένα θεατρικό δρώμενο που πραγματοποιήθηκε τον οκτώβρη του 2010 στην πλατεία μοναστηρακίου

Ο χώρος της πλατείας, του πεζοδρόμου γίνεται μάρτυρας βημάτων και κινήσεων, συναισθημάτων και χειροκροτημάτων. Ο δρόμος από αποτέλεσμα σύμβασης δημοσίων έργων περιέρχεται στην ιδιοκτησία της θεατρικής σύμβασης. Κι οι άνθρωποι νιώθουν πιο όμορφα και πιο άνετα απ’ ότι συνήθως. Γιατί το θέατρο είναι όλα όσα θέλουν άμεσα, όσα αγαπούν βαθιά, όσα λατρεύουν άνευ όρων και συνείδησης, και δεν τα βλέπουν, δεν τα βιώνουν κάθε μέρα σ’ αυτό το δρόμο. Τα τοποθετούν στον κόσμο του μυστικού, του ανείπωτου, του σε συγκεκριμένες συνθήκες εξομολογούμενου, του αμήχανου αν αποκαλυφθεί σε μία μη ελεύθερη στιγμή… Ο φόβος κι η αμηχανία εξασθενούν, και τελικά χάνονται, όταν σε πλησιάσει στον άμεσο χώρο σου ο ηθοποιός και ο μίμος...

Δεν πειράζει που δεν έχει την ησυχία της θεατρικής αίθουσας. Μπορείς άνετα να χαθείς μέσα στην ιστορία που, με τρόπους αφήγησης χειροπιαστούς, απλούς αλλά και αφηρημένους, σου παρουσιάζει. (Άλλωστε παραδέξου το, την έχεις ανάγκη την ιστορία του…)

Αυτό το θέατρο κάνει την πόλη χαρούμενη. Δεν μπορείς να μη χαίρεσαι όταν βλέπεις ανθρώπους να δημιουργούν, να ζουν το όνειρό τους. Με λιγοστά μέσα ηλεκτρισμού και τεχνολογίας, καταφέρνουν και δημιουργούν το καλύτερο είδος υπερθεάματος- αυτό που σκάει από ψυχή. Αυτό που έχει την ένταση και τη γλύκα του πιο μεγάλου, του πιο ειλικρινούς χαμόγελου. Αν μελαγχολήσεις επιτρέπεται για λίγο μόνο το μελαγχολικό χαμόγελο. Επιβάλλεται το δυνατό χειροκρότημα.

Το θέατρο δρόμου είναι, επίσης, μια πολιτική κίνηση. Μια άποψη, μια θέση για το δημόσιο χώρο. Μια άποψη ελεύθερη, δυναμική και συνειδητή. Μια άποψη που υποστηρίζει την ουσιαστική ύπαρξη και δραστηριοποίηση του ανθρώπου στον έξω χώρο, που θυμίζει πως στο δρόμο υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας κι η ελευθερία να κινείσαι, και όχι μόνο ο φόβος του «μην εκτεθώ»… Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Το βλέπεις στον τρόπο με τον οποίο κινούνται στο χώρο οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτό το θέατρο. Στο πώς δημιουργούν κάτω και μέσα από τα βλέμματα των θεατών, αυτής της, ας πούμε ,ομάδας του γύρω χώρου.

Το θέατρο δρόμου χρησιμοποιεί την πόλη έτσι όπως θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε όλοι πάντα.

Με την ελάχιστη δυνατή ύλη, με την πολλή χαρά, με τη μέγιστη ονειρική επικύρωση. 

Το βαλς των χαμένων ονείρων

...στο σημείο που μπαίνει το ακορντεόν αξίζει μέχρι και να πεθάνει κανείς...



από τη συλλογή "Aπό Τα Πλήκτρα Στην Καρδιά"
που περιλαμβάνει 17 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι μεταγραμμένα για πιάνο και ακορντεόν
πιάνο: Μίλτος Λογιάδης
ακορντεόν: Χρήστος Ζερμπίνος

Εν μέσω πολέμου

προς σκέψη και αναμόρφωση (;)

Αυτό το κείμενο του Aleksandar Tišma έχει γραφτεί με αφορμή την παρακάτω εικόνα του ζωγράφου Quint Buchholz. Από το βιβλίο "Δυο λόγια σχετικά με τον ποδηλάτη" στο οποίο 46 συγγραφείς αποκρυπτογραφούν τις εικόνες του Quint Buchholz μέσα από τα λόγια τους...






Είναι πάλι πόλεμος κι όλοι ακούνε ραδιόφωνο. Από το μεγάφωνο βγαίνουν κι ανακατεύονται και διασταυρώνονται ένα σωρό σήματα και ανθρώπινες φωνές σε διάφορες γλώσσες- γι' αυτό πρέπει κανείς να χαμηλώνει το αυτί του στη συσκευή, γιατί αλλιώς θα τον ακούσει η γειτονιά, κι αν τον ακούσει, όλο και κάποιος θα βρεθεί να τον καταδώσει πως παρακολουθεί εχθρικούς σταθμούς, κι αν τον καταδώσει, θα τον συλλάβουν και θα τον βασανίσουν, ίσως και να τον εκτελέσουν.
Ο κύριος Φριντολίν δεν ακούει ραδιόφωνο. Ακούει τα βιβλία του, εκεί ψηλά στο ράφι. Δε βγαίνει από μέσα τους κανένας ήχος, καμιά φωνή. Μόνο σιωπή. Αυτή η σιωπή είναι ευθέως ανάλογη με την απελπισία του για την έλλειψη συνεννοήσης μεταξύ των ανθρώπων. Μόνο τις ύβρεις και τις προσβολές ανταλλάσσουν μεγαλόφωνα. Όταν συμφωνούν, σωπαίνουν. Κι αυτά τα βιβλία, αυτές οι μεγάλες, χοντρές αποθήκες της γνώσης, αποτυπώνουν με τον πιστότερο τρόπο και μέσα από την απόλυτη σιωπή τους την άρνηση της ανθρώπινης υπόστασης, και ο κύριος Φριντολίν τη νιώθει βαθιά.