Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα δημοσιοποιούνται ονόματα γυναικών που εκδίδονταν επειδή είναι φορείς του aids. Η κατάφωρη παραβίαση της αξιοπρέπειας αυτών των γυναικών γίνεται με το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας- ή μήπως με στόχο τη διατήρηση της δημόσιας υποκρισίας; Σημειώνεται ότι οι γυναίκες αυτές έχουν ήδη συλληφθεί και ότι ανάμεσά τους υπάρχουν μετανάστριες και χρήστριες ναρκωτικών ουσιών...
Μέσα από ένα αργεντίνικο τάνγκο του 1968, σε ποίηση του Horacio Ferrer και σε μουσική του Astor Piazzolla, προσεγγίζουμε ακόμα μία εικόνα για τις πόρνες. Το κομμάτι μιλάει για την τελευταία πόρνη της πόλης, που και αυτή όπως και όλες οι άλλες, θα χαθεί. Πέρα από τη σχετική μυθοποίηση που μπορεί να δημιουργεί ένα έργο τέχνης- και τη συνεπαγόμενη πολλές φορές απομάκρυνση από τα υποκείμενα τα οποία αφορά- αξίζει να σταθεί κανείς σε κάποια λόγια αυτού του κομματιού και να σκεφτεί μέσα από αυτά τις "προλετάριες του έρωτα". Στα λόγια που προηγούνται του τραγουδιού ακούμε: "... Ίσως έφυγαν όλες μαζί μια μέρα, σαν να ήταν μια μικρή και εξαφανισμένη φυλή με μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Αυτό το τάνγκο λέει την ιστορία της τελευταίας γκρέλας*, αποκαλύπτει το τελικό, σαν από φάντασμα, βήμα της, πάνω στην άσφαλτο που μόλις έχει ανατείλει στο φασματικό Μπουένος Άιρες, και πάει κάπως έτσι...". Η τελευταία λοιπόν από αυτή τη φυλή έρχεται "από το βάθος των πραγμάτων με μια γούνα από κρύο" ενώ "οι φυσητήρες του μπαντονεόν και οι βιόλες της κάνουν μια μάγκικη λειτουργία".
Το τάνγκο αυτό τελειώνει με τα εξής λόγια:
"Πόσο μόνη φεύγει η γκρέλα*, πόσο τελευταία και παράξενη,
η τύχη δανείζεται και ζει απ' τα γκρίζα μάτια της,
και πάνω στο φθαρμένο κάλυμμα του προσώπου της,
δυο πένθιμοι άσοι γεμάτοι θάνατο"
*λέξη για την πόρνη από την αργκώ του Μπουένος Άιρες
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό το έμαθα σήμερα και τα παραπάνω λόγια στα εισαγωγικά είναι μια προσπάθεια ελεύθερης μετάφρασης στίχων που κράτησα...
Μέσα από ένα αργεντίνικο τάνγκο του 1968, σε ποίηση του Horacio Ferrer και σε μουσική του Astor Piazzolla, προσεγγίζουμε ακόμα μία εικόνα για τις πόρνες. Το κομμάτι μιλάει για την τελευταία πόρνη της πόλης, που και αυτή όπως και όλες οι άλλες, θα χαθεί. Πέρα από τη σχετική μυθοποίηση που μπορεί να δημιουργεί ένα έργο τέχνης- και τη συνεπαγόμενη πολλές φορές απομάκρυνση από τα υποκείμενα τα οποία αφορά- αξίζει να σταθεί κανείς σε κάποια λόγια αυτού του κομματιού και να σκεφτεί μέσα από αυτά τις "προλετάριες του έρωτα". Στα λόγια που προηγούνται του τραγουδιού ακούμε: "... Ίσως έφυγαν όλες μαζί μια μέρα, σαν να ήταν μια μικρή και εξαφανισμένη φυλή με μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Αυτό το τάνγκο λέει την ιστορία της τελευταίας γκρέλας*, αποκαλύπτει το τελικό, σαν από φάντασμα, βήμα της, πάνω στην άσφαλτο που μόλις έχει ανατείλει στο φασματικό Μπουένος Άιρες, και πάει κάπως έτσι...". Η τελευταία λοιπόν από αυτή τη φυλή έρχεται "από το βάθος των πραγμάτων με μια γούνα από κρύο" ενώ "οι φυσητήρες του μπαντονεόν και οι βιόλες της κάνουν μια μάγκικη λειτουργία".
Το τάνγκο αυτό τελειώνει με τα εξής λόγια:
"Πόσο μόνη φεύγει η γκρέλα*, πόσο τελευταία και παράξενη,
η τύχη δανείζεται και ζει απ' τα γκρίζα μάτια της,
και πάνω στο φθαρμένο κάλυμμα του προσώπου της,
δυο πένθιμοι άσοι γεμάτοι θάνατο"
*λέξη για την πόρνη από την αργκώ του Μπουένος Άιρες
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό το έμαθα σήμερα και τα παραπάνω λόγια στα εισαγωγικά είναι μια προσπάθεια ελεύθερης μετάφρασης στίχων που κράτησα...
