Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Η αγαπημένη πόλη Μαδρίτη


Διαβάζοντας το παρακάτω απόσπαμα από το ταξιδιωτικό βιβλίο του Κώστα Ουράνη για την Ισπανία (Εστία, 1954), ένιωσα ότι παρά το πέρασμα του χρόνου μένει μια συγκεκριμένη αίσθηση στους τόπους


Από το κεφάλαιο "Μαδρίτη, μια τεχνητή πρωτεύουσα"

"...Να η Πουέρτα ντελ Σολ, το κέντρο της πόλης. Στην Πύλη αυτή του Ήλιου, αν δεν υπάρχει καμιά πύλη, υπάρχει όμως πάντα ήλιος - κ' εκτυφλωτικός μάλιστα. Κάτω απ' τον ήλιο, χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται. Βλέποντας τις εισόδους του "μετρό", τον άπειρο αριθμό των κιτρινοκόκκινων τραμ, τα πράσινα, κίτρινα και κόκκινα φώτα που ανάβουν και σβήνουν για να κανονίζουν την κυκλοφορία, τις χειρονομίες των αστυφυλάκων, νομίζετε, τις πρώτες στιγμές, πως έχετε μπρος σας ένα πλήθος μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης που βιάζεται να τρυπώσει στο μετρό, να καταλάβει με έφοδο τα τραμ, να γλιστρήσει ανάμεσα στ' αυτοκίνητα για να πάει στις δουλειές του. Αί, λοιπόν, όχι! Όλο αυτό το συνωστιζόμενο πλήθος δεν είναι καθόλου βιαστικό. Δε βρίσκεται εκεί για να πάει κάπου. Βρίσκεται εκεί για να βρίσκεται. Κόβει βόλτες, λιάζεται, ορθοστατεί, πολιτικολογεί, αγοράζει λαχεία, χαζεύει μπρος στα κιόσκια των εφημερίδων που εκθέτουν περιοδικά ταυρομαχικά, σκοτώνει την ώρα του... Είναι ένα πλήθος που αποστρέφεται την εργασία, γιατί στο αίμα του κυλάει η καστιλλιάνικη περηφάνεια κ' η αραβική νωχέλεια. Είναι επίσης ένα πλήθος λιτό, που ασκείται στο ίδιο του το θέαμα. Στην Πουέρτα ντελ Σολ υπάρχουν καφενεία, καταστήματα... Ελάχιστοι μπαίνουν σ' αυτά. Εκατοντάδες όμως άλλοι ακουμπάν τα νώτα τους στους τοίχους τους και, καπνίζοντας το σιγκαρίλλο τους, κοιτάν ώρες ολόκληρες την κίνηση: τις γυναίκες που περνάν, τους ζητιάνους, τις ανθοπώλιδες, τους πωλητές της λοταρίας, τους στρατιώτες με τις πολύχρωμες ναπολεόντειες στολές, τους περιηγητές που περνάν σ' αυτοκίνητα, λεωφορεία, έναν όμιλο εργατών που συνοδεύουν - κ' επιβλέπουν - ένα συνάδελφό τους που κρατάει στα χέρια ένα ανοιχτό μαντήλι και ζητιανεύει για όλους... Περάστε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας: το θέαμα είναι το ίδιο..."



Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Μέσα κι έξω απ' τα σπίτια




Για την Παυλίνα Μάρβιν, με κάτι απ' τον τρόπο της




 













 
Έχουμε να πούμε πολλά

 














Θα μαλλιάσει η γλώσσα μας ρεμάλια
















Μόνο άμα ακούσουμε ανατολίτικα θα σταματήσουμε

 














Και θα απλώσουμε τα χέρια για τσιφτετέλια κι αγκαλιές



Οι φωτογραφίες είναι του Παναγιώτη Ιωαννίδη