Ταξιδιωτική πεζογραφία ή προσευχή;
Από τα Ταξίδια του Ζαχαρία Παπαντωνίου (Εκδ. Εστία), και το κείμενο "Το παραμύθι της Αλάμπρας"
"...Πήγα στην Αλάμπρα Οκτώβριο μήνα, με ήλιο λαμπρό. Απ’ το τραίνο
είδα ένα πελώριο όγκο από χιόνι να υψώνεται μεταξύ της Γρενάδας και του ουρανού,
κι αυτό το μεγάλο κρύσταλλο να ροδίζη στην ώρα του δειλινού ως που έγινε ρουμπίνι.
Ήταν η Σιέρρα Νεβάδα, το βουνό το χιονισμένο χειμώνα – καλοκαίρι, φάρος της ημέρας
στα πλοία της Μεσογείου, αστείρευτο υδραγωγείο της Γρενάδας και των κάμπων της.
Η Γρενάδα ανεβαίνει στα πόδια της Σιέρρας Νεβάδα. Όταν ανέβηκα στον τρίτο πράσινο
λόφο της, στην Αλάμπρα, το χιόνι της Σιέρρας Νεβάδα ακτινοβολούσε ζέστη. Είχε χιονίσει
χτες. Το παλιό χιόνι σκεπάστηκε από το νέο. Μαύρο σημάδι δεν έβλεπες στο γιγάντιο
σκελετό της Σιέρρας. Κι όμως μπήκαμε σε χλιαρό λουτρό. Το φλογισμένο ρουμπίνι έστελνε
γλυκειά χαυνωτική χλιαρότητα. Φύλλο δε σάλευε στις βαθύτατες δεντροστοιχίες. Ο αέρας
είχε βουβαθή και μόνο τα νερά βροντούσαν. Όλη τη νύχτα, όλη την άλλην ημέρα το ίδιο.
Να σκεφθής ήταν αδύνατο. Να ονειρευτής ούτε. Μόνο ν’ ακούς τις βρύσες που τρέχουν.
Εδώ καταλάβαμε την Ιστορία. Ένας διψασμένος λαός της ερήμου, Άραβες μαζί με
Αφρικανούς, ήρθαν και κατάκτησαν, όχι τόσο την ισπανική Γρενάδα, όσο ένα βουνό
χιονισμένο, που τους έστελνεν αστείρευτο νερό για να φυτεύουν την πεδιάδα και
να προσεύχωνται. Ο λαός αυτός ο υδρευτής έστησεν ένα πυκνότατο δίχτυ πήλινων
σωλήνων κ’ έπιασε το χιόνι της Σιέρρας, άνοιξε καταρράχτες και βρύσες, έφερε
νερό για εξαγνισμούς, νερό για καλλιέργεια κ’ έπειτα όλο το νερό που πιάνει την
κλίμακα του περιττού, νερό για μουρμουρητά, για σπατάλη, για μουσική στις αυλές,
για καθρεφτίσματα, για ανυπαρξία..."
[εικόνα από το "Πάτιο των λεόντων"]
