Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Έγκλημα - Κωνσταντίνος Καβάφης



Από τα Ατελή  [αν και τέλειο ποίημα, λέω]


ΕΓΚΛΗΜΑ

Τα χρήματα μας μοίρασεν ο Σταύρος.
Το πιο καλό παιδί της συντροφιάς μας,
έξυπνος, δυνατός, κι αφάνταστα έμορφος.
Ο ικανότερος ∙ μ’ όλο που εκτός εμού
(που ήμουν είκοσι χρονώ) ήταν ο πιο μικρός.
Θαρρώ δεν ήτανε σωστά είκοσι τριώ.

Τριακόσιες λίρες ήταν η κλεψιά που έκαμε.
Εκείνος φύλαξεν, ως δίκαιον, τα μισά.

Μα τώρα, ένδεκα την νύκτα, βουλευόμεθαν
πώς να τον φυγαδέψουμ’ αύριο το πρωί,
πριν μάθ’ η αστυνομία το έγκλημα.
Δεν ήτανε μικρό ∙ διάρρηξις μ’ επιβαρυντικά.

Σ’ ένα κατώγι μέσα ήμεθαν.
Ένα υπόγειον ασφαλέστατο.
Αφού τα μέτρα αποφασίστηκαν για το φευγιό του,
οι άλλοι τρεις μας άφισαν εμένα και τον Σταύρο
με συμφωνία στες πέντε να επιστρέψουν.

Ένα σχισμένο στρώμα ήταν καταγής.
Κατάκοποι πέσαμε οι δυό. Και με την ταραχή
την ψυχική, και την εξάντλησι,
και με την αγωνία για την δραπέτευσι
την αυριανή του – μόλις έννοιωσα ∙ δεν έννοιωσα καλά
που ήταν η τελευταία, ίσως, φορά που πλάγιαζα μαζί του.

Μες στα χαρτιά ενός ποιητή βρέθηκε αυτό.
Έχει και μία χρονολογία, μα δυσανάγνωστη.
Το ένα μόλις φαίνεται ∙ μετά εννιά μετά
ένα ∙ ο αριθμός ο τέταρτος μοιάζει εννιά.























[από τα καβαφικά του David Hockney]

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Σταύρος Φυιλλάκης - Απάνθισμα

"Του κήπου του άνθη"

Απάνθισμα ποιήμάτων και στίχων του Σταύρου Φυιλλάκη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά που μου επέτρεψε να τους φιλοξενήσω στο ιστολόγιό μου



Κάλβου Πλάτος

Ω μητέρες ζηλευτές
που θησαυρού έκρυψαν
σμαράγδια εντός σας ∙ και
τα φοράτε στα γλυκά
γλυκά σας ώτα

Έμαθα πια της σύγκρισης
ποιος θα ’ναι ελαφρύτερος
το έμαθα το γένος
που θα έχει ο θρόνος
εις τους αιώνες

Έμαθα και των μουσών
την ομοφυλοφιλία.
Στην σκέψη σας βιώνω
το άνισο της φύσης
εκ χείρας πρώτης

Το ξέρω ∙ τέρψη όμοια
δεν θα αισθανθείς ψυχή μου.
Για σας σήμερα πάλι,
το χέρι μου εμμένει
θλιβερά γράφει

*

Κάλβου Ύψος [απόσπασμα]

Και τα αγκάθια χρυσώνουν
και τα μάτια θολώνουν
στου καυτού πατέρα
Ήλιου σαν πλησιάσουμε
θέρμη αγκάλη


*


Ανεμόδαρτες
Νύχτες που ζηλεύω
Τους ποδηλάτες


*


Στο γενναίο αρσενικό
ακολουθεί πιστά το θηλυκό

– Ιkeda


Ευτυχώς που δεν είμαι γενναίος
μια ορδή από άντρες
μουσικούς δεν ηγούμαι


σε μια θάλασσα χλόης
απ’ ανέμους δαρμένους
να μιλώ για να άρω τα αίματα

Ευτυχώς που δεν έχω να ορίσω
στην κοιλάδα του χρόνου
την κυρτάδα των βράχων

για να πέφτει στου Πάντα
τη μεσόκοπη πλάτη
το φορτίο του χρόνου στο χρόνου του

Καθοδήγησης βάρος μεγάλο
Χωροβάτης του πλήθους
Στο λιτό ρουχισμό μου

Και χαμένος στους ήχους
Να τους δείχνω να φτιάχνουν
με χαρά το υγρό μου ικρίωμα

Ευτυχώς δε βασίζεται πάνω
Στη δική μου ανδρεία
η συνέχεια του είδους

και μπορώ να γυρεύω
στα βαγόνια του κόσμου
έρωτα
 

*


[απόσπασμα]

Έτσι,
Ένα ύψιλον βρήκα και φέρνω
Να φυτέψω μεσοίς της καρδιάς
Και το τέλος μιας σχέσης με βρίσκει
Στην καρδιά μου με μια καρυδιά


























εικόνα: Under the summer sun - Turine Tran]