Θέατρο δρόμου

ανάρτηση αφιερωμένη σε ένα θεατρικό δρώμενο που πραγματοποιήθηκε τον οκτώβρη του 2010 στην πλατεία μοναστηρακίου

Ο χώρος της πλατείας, του πεζοδρόμου γίνεται μάρτυρας βημάτων και κινήσεων, συναισθημάτων και χειροκροτημάτων. Ο δρόμος από αποτέλεσμα σύμβασης δημοσίων έργων περιέρχεται στην ιδιοκτησία της θεατρικής σύμβασης. Κι οι άνθρωποι νιώθουν πιο όμορφα και πιο άνετα απ’ ότι συνήθως. Γιατί το θέατρο είναι όλα όσα θέλουν άμεσα, όσα αγαπούν βαθιά, όσα λατρεύουν άνευ όρων και συνείδησης, και δεν τα βλέπουν, δεν τα βιώνουν κάθε μέρα σ’ αυτό το δρόμο. Τα τοποθετούν στον κόσμο του μυστικού, του ανείπωτου, του σε συγκεκριμένες συνθήκες εξομολογούμενου, του αμήχανου αν αποκαλυφθεί σε μία μη ελεύθερη στιγμή… Ο φόβος κι η αμηχανία εξασθενούν, και τελικά χάνονται, όταν σε πλησιάσει στον άμεσο χώρο σου ο ηθοποιός και ο μίμος...

Δεν πειράζει που δεν έχει την ησυχία της θεατρικής αίθουσας. Μπορείς άνετα να χαθείς μέσα στην ιστορία που, με τρόπους αφήγησης χειροπιαστούς, απλούς αλλά και αφηρημένους, σου παρουσιάζει. (Άλλωστε παραδέξου το, την έχεις ανάγκη την ιστορία του…)

Αυτό το θέατρο κάνει την πόλη χαρούμενη. Δεν μπορείς να μη χαίρεσαι όταν βλέπεις ανθρώπους να δημιουργούν, να ζουν το όνειρό τους. Με λιγοστά μέσα ηλεκτρισμού και τεχνολογίας, καταφέρνουν και δημιουργούν το καλύτερο είδος υπερθεάματος- αυτό που σκάει από ψυχή. Αυτό που έχει την ένταση και τη γλύκα του πιο μεγάλου, του πιο ειλικρινούς χαμόγελου. Αν μελαγχολήσεις επιτρέπεται για λίγο μόνο το μελαγχολικό χαμόγελο. Επιβάλλεται το δυνατό χειροκρότημα.

Το θέατρο δρόμου είναι, επίσης, μια πολιτική κίνηση. Μια άποψη, μια θέση για το δημόσιο χώρο. Μια άποψη ελεύθερη, δυναμική και συνειδητή. Μια άποψη που υποστηρίζει την ουσιαστική ύπαρξη και δραστηριοποίηση του ανθρώπου στον έξω χώρο, που θυμίζει πως στο δρόμο υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας κι η ελευθερία να κινείσαι, και όχι μόνο ο φόβος του «μην εκτεθώ»… Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Το βλέπεις στον τρόπο με τον οποίο κινούνται στο χώρο οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτό το θέατρο. Στο πώς δημιουργούν κάτω και μέσα από τα βλέμματα των θεατών, αυτής της, ας πούμε ,ομάδας του γύρω χώρου.

Το θέατρο δρόμου χρησιμοποιεί την πόλη έτσι όπως θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε όλοι πάντα.

Με την ελάχιστη δυνατή ύλη, με την πολλή χαρά, με τη μέγιστη ονειρική επικύρωση.